Je knippert met je ogen en

juist, het is gewoon bijna alweer voorbij. En je kunt ook enkel nog maar de conclusie trekken dat je wederom jammerlijk gefaald hebt wat betreft het bijhouden van je blog. Een aantal excuses dwalen nu door mn hoofd. Maar uiteindelijk ben ik ook blij dat ik nauwelijks aan het bijhoude van een blog heb gedacht. Dit betekent alleen maar dat ik het naar mn zin heb gehad.

Dus nu zal ik proberen zo compact mogelijk de afgelopen weken met jullie te delen. Hawassa was geweldig. Elke ochtend mocht ik spelen met de kinderen van 0 tot 6 jaar. Tussendoor heb ik de leerkracht geleerd hoe ze een rooster moet bijhouden inclusief het opstellen van doelen, haar verteld hoe ze heel gemakkelijk materiaal bij haar lessen kan gebruiken, een communicatieboek gemaakt en het curriculum op orde gebracht. Ik had een zwak voor Rooha, een meisje van 15 maanden. En zij ook voor mij. Als ze huilde, werd ze snel naar mij toegebracht. Zo kwam het dat ik de muur aan het schilderen was met haar op mn arm.

Maar het allerleukst vond ik toch wel het lesgeven van de straatkinderen. Het vroeg veel van mn creaiviteit om telkens weer met een leuke manier van leren op de proppen te komen. Helemaal omdat ik vrij weinig materiaal tot mn beschikking had. Lesgeven in Nederland hoeft van mij niet zo nodig, veel te veel stress en verplichtingen. Maar ik kan er niet omheen dat ik het gewoon ontzettend leuk vind om met kinderen te werken en hen wat te leren.

Op dit moment ben ik overigens niet meer in Hawassa. Ik ben weer teruggegaan naar Gambela. Tweemaal is scheepsrecht in dit geval. Het regenseizoen is begonnen en het is nu een stuk aangenamer. Zo tussen de 28 en 40 graden. Nog steeds slaap ik snachts het liefst buiten, omdat het binnen gewoon warm is. Maar het echte verstikkende is er wel af. Hier heb je echt wel een kleine cultuurshock. Helemaal nu ik hier langer ben en ook echt zie hoe de mensen leven. Ze eten in het mangoseizoen mango en mais. Buiten het mangoseizoen enkel mais. Ze wonen in hutjes van klei en gras. De kinderen dragen soms wel en soms geen kleren. Ze vinden dat er niet echt verschil bestaat tussen leven en dood, want hun leven stelt weinig voor.

Er zijn in Gambela en omstreken 6 verschillende stammen die niet altijd even goed met elkaar overweg kunnen. Vooral Nuer en Anwaak. Zo zijn er laatst in een Anwaakdorp door Nuer twee kinderen gekidnapt. Eentje is vermoord, de ander simpelweg meegenomen. Dit gebeurt zo eens per jaar. Heftig als je dan zo een moeder ziet lopen. De mannen doen aan polygamie en er is heel veel HIV hier. De meiden gebruiken liever geen condoom, dat is enkel voor de `barladies` zo redeneren ze.

Het is natuurlijk niet alleen maar kommer en kwel. De kinderen zijn geweldig. Ze vinden het leuk om gewoon mn hand vast te houden en om zich dan te verbazen over mijn huidskleur. De boot waar ik in heb gezeten om naar Nikow (een dorp aan de andere kant van de rivier) te gaan is echt zo`n oude, gemaakt van een boomstam. De teacher training is ook echt een ervaring. Er wordt vertaald van Engels naar Anwaak. En ik moet bedenken hoe je 4jarigen op een leuke manier kunt laten schrijven, zonder materiaal.

Zondag ga ik overigens alweer terug naar Addis. Voor de derde keer ga ik de reis van twee dagen maken. Alles is nu prachtig groen en ik kan genieten van het uitzicht en leuke gesprekken. Als het even mee zit, ga ik dan nog naar Bahir Dar. Maar elke dag verandert hier het schema. Ach ik begin er gewend aan te raken en het zelfs te waarderen.

Tot over een kleine drie weken, ik geniet hier nog even rustig verder.